• Εξώφυλλο Σύναξης
  • Εξώφυλλο Σύναξης
  • Εξώφυλλο Σύναξης
  • Εξώφυλλο Σύναξης
  • Εξώφυλλο Σύναξης
  • Εξώφυλλο Σύναξης
  • Εξώφυλλο Σύναξης
  • Εξώφυλλο Σύναξης

Η ταυτότητα της "Σύναξης"

Το περιοδικό Σύναξη εκδίδεται ασταμάτητα από το 1982, όταν την ίδρυσε ο μακαρίτης Παναγιώτης Νέλλας. Κάθε τεύχος της αποτελεί, τις περισσότερες φορές, ιδιαίτερο αφιέρωμα, το οποίο πλαισιώνεται από μόνιμες στήλες για το βιβλίο και το διάλογο με τους αναγνώστες. Το περιοδικό Σύναξη εκδίδεται τέσσερις φορές το χρόνο, πασχίζοντας να είναι αυτό που δηλώνεται στον υπότιτλό της: "Σπουδή στην Ορθοδοξία".

Με τούτο τον αυτοπροσδιορισμό θέλει να πει δύο πράγματα:

α. Η Σύναξη είναι θεολογικό περιοδικό, δεν απευθύνεται όμως σε έναν κύκλο ειδικών ή επαγγελματιών του εκκλησιαστικού χώρου. Επιχειρεί έναν διάλογο με τα ρεύματα της σημερινής εποχής και ενδιαφέρεται για μια συνάντηση με κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Αποδέχεται την Ορθόδοξη πίστη ως νόημα ζωής στο οποίο χρειάζεται να μαθητεύσουμε, δίχως να το στραγγαλίσουμε στο τσεπάκι μας.

β. Τη θεολογία δεν την αντιλαμβάνεται σαν μια φωνή που αφ-ορά το παρελθόν ή που παραπέμπει σ΄ αυτό, αλλά ως μια ζωντανή, δημιουργική πρόταση. Γι' αυτό η Σύναξη προσπαθεί να διακρίνει μέσα στην εκκλησιαστική ιστορική διαδρομή τα κριτήρια εκείνα που εμπνέουν μια τέτοια πρόταση. Αυτό σημαίνει κριτική και αυτοκρτική ματιά απέναντι στη θεολογική και εκκλησιαστική πραγματικότητα.

"Επειδή δύσκολα συλλαμβάνεται η αλήθεια, πρέπει από παντού να την εξιχνιάζουμε. Αν –όπως συμβαίνει και με τις τέχνες– η εγκόλπωση της ευσέβειας γίνεται βαθμηδόν, με μικρές προσθήκες, τίποτα δεν πρέπει να παραβλέπουμε από όσα οδηγούν στη γνώση".
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

"Η εκκλησιαστική συνείδηση καλείται να γίνει η προς τον άφρονα πλούσιο φωνή. Να υπενθυμίσει δυο πράγματα: αφενός ότι ο κόσμος όλος δεν εξαντλείται στις αποθήκες μας, και αφετέρου ότι είναι αδύνατο να παρέχει νόημα ζωής η αποθήκη. Το νόημα έρχεται από αλλού, ή μάλλον από τη συνάντηση με κάποιον άλλον, τον οποίον η Εκκλησία γνωρίζει ως αληθινό κι επώνυμο: Ιησού Χριστό. Ένας Χριστιανισμός που αδιαφορεί για την ιστορία και την κοινωνία, δηλαδή ένας ιδεαλιστικός, σπιριτουαλιστικός Χριστιανισμός, αλλά και ένας Χριστιανισμός που, στο βωμό του εκσυγχρονισμού του, έχει βαλθεί να 'ναι πάνω απ' όλα ευχάριστος κι έτσι παύει να μιλά για αμαρτία και για άδικο, είναι αμφότεροι καρικατούρες της εκκλησιαστικής Παράδοσης".

-