Ένθετο τέχνης 98
Γεώργιος Διαμάντης Μπάφας
Η αργυρογλυπτική τέχνη παρουσιάζει ιδιαίτερη άνθηση στην Ελλάδα κατά τον 18ο αι. (εποχή γενικής ακμής της λαϊκής τέχνης), κυρίως στην Ήπειρο, τη Μακεδονία και τα Επτάνησα. Ένας από τους ονομαστούς τεχνίτες αυτής της περιόδου ήταν ο Γεώργιος Διαμάντης Μπάφας. Γιος του Διαμαντή και της Αικατερίνης Τάλα, γεννήθηκε στους Καλαρίτες το 1784. Έμαθε την τέχνη τσιζέλλου (δηλαδή του καλεμιού) από τον πατέρα του. Από τα πρώτα του έργα και χωρίς καμιά εγκύκλια μόρφωση, έδειξε το μεγάλο ταλέντο με το οποίο ήταν προικισμένος. Την 21η Ιουλίου 1826 πεθαίνει ο πατέρας του από αποπληξία. Ο Γεώργιος έμεινε ανύπαντρος και πέθανε στη Ζάκυνθο στις 4 Γενάρη 1854. Συνήθιζε στις αργυρόγλυπτες συνθέσεις του να υπογράφει με το όνομα του πατέρα του και μ'αυτό ήταν γνωστός σ'όλους.
Το μέτρο της μοναδικότητας του Γ.Μπάφα στο χώρο της ελληνικής λαϊκής τέχνης και η έκταση της ευαισθησίας του στις τόσο ανατρεπτικές για την παράδοση επιδράσεις του μπαρόκ μάς δίνουν εννέα γνήσια έργα (καλύμματα ευαγγελίων-αποστόλων, επενδύσεις εικόνων, δίσκοι, αρτοφόρια, πολυέλαιοι, κανδήλια, θυμιατά, κηροπήγια και η λάρνακα του αγίου Διονυσίου στη Ζάκυνθο) που αγκαλιάζουν ένα διάστημα δουλειάς σαράντα χρόνων, από το 1811 έως το 1852.
Για τις δύσκολες παραστάσεις είχε ως βοηθό του τον ζωγράφο Νικόλαο Καντούνη. Στις συνθέσεις του κυριαρχούν χρώματα αβρά και πλαστικά που στρογγυλεύουν σε μαλακές επιφάνειες, τοπία όπου η περιγραφή της φύσεως αγγίζει την ακρίβεια των πιο νατουραλιστικών αποδόσεων, φορέματα που πτυχώνονται περίτεχνα, εικόνες ταραγμένες και πολυπρόσωπες όπου η φύση, τα σώματα και τα ενδύματα συμπλέκονται στις πιο δραματικές συνθέσεις και αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά της τέχνης του Γ.Μπάφα.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ι. ΣΕΜΙΤΕΚΟΛΟΣ